“Ik ben niet altijd geweest zoals je me nu ziet,” vertelt Pachaiyammal, met een strijdbare blik in haar ogen. “Jaren geleden kende ik mijn rechten niet. Ik kende de wereld niet. Mijn familie en ik werden tot slaaf gemaakt in een steengroeve. Ik was nog maar een tiener en kon niet verder kijken dan een dag. Ik was zo bang in die tijd. De eigenaar was heel gewelddadig. Ik dacht: Hier kom ik nooit meer uit, ik moet dit werk doen tot ik sterf.”
Ze werkte samen met haar familie en haar vriend Arul, met wie ze later trouwde. Ze werkten twaalf uur per dag, zeven dagen per week, zonder hoop op een beter leven. Haar man herinnert zich nog steeds het schreeuwen van de steengroeve-eigenaar tegen hem: “Je kunt nergens heen! Tot in je dood zal je hier moeten blijven en voor ons moeten werken. Als je probeert te vluchten, kom ik achter je aan.”
Maar de baas van de steengroeve kreeg geen gelijk. In 2012 deden medewerkers van IJM en de plaatselijke autoriteiten een inval. Pachaiyammal was doodsbang na al die jaren van uitbuiting en geweld, maar toch vond ze moed om te spreken en de waarheid te vertellen. “We kregen die dag vrijlatingscertificaten, waarin stond dat we bevrijd waren van de dwangarbeid. Na twaalf jaar vertelden ze me dat mijn tijd in slavernij voorbij was.”
Die donkere tijd heeft haar gemotiveerd om te strijden voor anderen die nog vastzitten in slavernij. “Ik wil nooit dat een van mijn medemensen de pijn en de kwelling moet ondergaan die ik heb meegemaakt.”
Reddingsoperaties
In 2014 richtte ze met andere mensen die in slavernij hadden gezeten de Released Bonded Laborer’s Associaton (RLBA) op. “We begonnen met een klein groepje, maar vandaag de dag zijn we uitgegroeid tot een groep van ruim 2000 mannen en vrouwen. Allemaal hebben we slavernij en uitbuiting aan den lijve ondervonden.”
“Ik geloof dat we als survivors een unieke kracht hebben om verandering te brengen,” vervolgt Pachaiyammal vol overtuiging. “We spreken slachtoffers van slavernij, we praten met de overheidsambtenaren die ingrijpen. Wij, de survivors, overbruggen deze kloof. Wij vertellen de waarheid. Daarin schuilt een ongekende kracht. Als RLBA hebben we meer dan 250 mensen gered, in meer dan 20 reddingsoperaties.”
“De overheid luistert naar ons als wij ons sterk maken en onze stemmen verenigen. Ze vertrouwen ons, omdat wij weten waar we het over hebben. Wij hebben de pijn van slavernij zelf ervaren. Als survivors daar zitten waar fundamentele beslissingen worden genomen, vindt er echte verandering plaats. Echte, duurzame oplossingen zijn mogelijk. Ik heb een droom. Om slavernij volledig uit te roeien in Tamil Nadu, de staat waar ik vandaan kom. Mijn boodschap is: luister naar mij. Luister naar ons. Ik zal me tot mijn laatste adem blijven inzetten voor mijn volk.”
Pachaiyammal strijdt niet alleen voor mensen die nog vastzitten in slavernij, maar ook voor hen die bevrijd zijn. Dat is hard nodig, benadrukt ze. “Na onze redding in 2012 werden we door overheidsambtenaren gedropt in het dorp waar onze familieleden woonden. De eerste paar jaar moesten we een klein lemen huis delen met zeven andere familieleden. We hadden geen identiteitsbewijs. Onze enige identiteit was het certificaat van vrijlating voor slavenarbeid. In feite waren we stateloos.”
“Onze enige hulp in die tijd kwam van IJM. Tot een paar jaar geleden, was er nauwelijks opvang voor mensen die bevrijd werden uit slavernij. De autoriteiten bevrijdden weliswaar mensen, maar aan rehabilitatie en herstel werd geen belang gehecht.”
Ze herinnert zich nog goed hoe verloren ze zich voelde na haar bevrijding. “We kenden de wereld niet, want al die jaren hadden we vastgezeten in slavernij. Na al die uitbuiting en mishandeling, zat de angst nog heel diep in ons. Steeds als ik ambtenaren of agenten zag, beefde ik van angst en kneep mijn handen samen. We waren bang voor iedere gezagsdrager.”
Voor niemand bang
“Tijdens de maandelijkse nazorgbijeenkomsten van IJM leerden we hoe we onze weg in de samenleving konden vinden. We leerden om op te komen voor onszelf. Medewerkers van IJM introduceerden ons bij dorpshoofden en medewerkers en leiders van de lokale overheid. Stap voor stap bouwden we vertrouwen en ervaring op en leerden om te pleiten voor onze belangen. Zo kwamen wij als survivors van slavernij steeds meer in beeld. Ze gaven ons kaarten voor voedsel, openden bankrekeningen en boden ons mogelijkheden om in ons levensonderhoud te voorzien. Een paar jaar nadat we waren bevrijd, kregen we onze grondakte en in 2018 bouwde de regering huizen voor ons. Nu ben ik voor niemand meer bang. Als ik onrecht zie, laat ik mijn stem horen.”
Pachaiyammal ziet dat er, mede dankzij de RBLA, veel veranderd is voor mensen die bevrijd zijn uit slavernij. “Wij moesten een zware strijd leveren om op eigen benen te staan. Nu ziet de overheid hoe belangrijk het is om mensen niet alleen te bevrijden uit slavernij, maar hen ook te helpen hun nieuwe leven op te bouwen. Zij nemen ons heel serieus en staan open voor onze ideeën. Tot nu toe heeft de overheid geen verzoek of petitie afgewezen die de RBLA heeft ingediend. Overheidsambtenaren staan meer open voor ons en spreken openlijk hun waardering uit. De RBLA heeft een kracht die ik eigenlijk niet kan beschrijven, maar we ervaren het hier allemaal!”
De mannen die Pachaiyammal en haar familie hebben uitgebuit, zijn uiteindelijk veroordeeld tot 11 jaar en 9 maanden gevangenisstraf voor hun misdaden. Pachaiyammals verhaal werd eerder gepubliceerd in het IJM-magazine dat elk voorjaar en najaar bij onze Freedom Partners op de mat valt. Lees hier het magazine online of vraag het magazine aan.