Jothi is nu een stralende vrouw van 24 jaar. Ze is vol van haar droom om een eigen kledingwinkel te beginnen en kleding te ontwerpen. Ze is echter van ver gekomen. Haar jeugd is getekend door slavernij. Hieronder vertelt ze haar verhaal.
“Elke dag moest ik voor dag en dauw opstaan om in de rijstfabriek te gaan werken. Volwassenen haalden en kookten zware ladingen ruwe rijst en brachten die naar de open binnenplaats. Mijn taak was om, samen met andere kinderen, de gloeiendhete korrels uit te spreiden, zodat ze konden drogen. Dat moesten we met blote voeten doen. Het was alsof ik op hete, brandende kolen liep.
Daarna werd de rijst verzameld, schoongemaakt en verpakt. Het geld dat hiermee werd verdiend, ging allemaal naar de eigenaar. Soms hoorde ik hoe hij tekeer gingen tegen mijn ouders. Het maakt me zo verdrietig.
Het was niet één fabriek waar we werkten. We verhuisden vaak, mijn ouders, jongere broers en ik. Met schulden hielden de fabrieksbazen ons in hun macht. Als het geweld te erg werd, gingen we naar een andere fabriek. Maar daar moesten we dan werken om de schulden die we hadden bij de vorige fabrieksbaas af te betalen.
Buiten de fabriek zag ik weleens kinderen naar school lopen. Ik droomde ervan om lerares te worden. Tegelijk wist ik dat dat voor mij onbereikbaar was. Van de fabrieksbaas mocht ik niet naar school gaan. Ik zat gevangen.
Zo zag mijn leven eruit. Tot november 2011, ik was toen veertien jaar. We merkten dat er rumoer was bij de fabriek naast ons. Er was een groep van politiemensen en medewerkers van IJM aangekomen. Zij kwamen om arbeiders te bevrijden! We wisten: dit is onze kans. We sprongen, samen met andere arbeiders, over de muur naar die fabriek toe. Ik bleef dichtbij mijn ouders. Ik hoorde hoe mijn vader vertelde over de uitbuiting en mishandeling. Ze zeiden dat we onze spullen moesten pakken. IJM en de politie hielpen ons daarbij en reden ons daarna rechtstreeks naar een overheidskantoor. Daar kregen we een maaltijd. We waren opgelucht dat we na zo’n lange tijd weer goed eten hadden. Ik was zo blij dat we eindelijk vrij waren.
Die dag bevrijdden de autoriteiten en IJM 47 mensen uit twee fabrieken. Alle volwassenen en kinderen die bevrijd waren, kregen een speciaal certificaat van de overheid. Daarop stond dat alle banden met de fabrieksbazen waren verbroken. Ze konden dus geen aanspraak meer op ons maken. Mijn familie en ik volgden een nazorgprogramma van IJM. Daar leerden we vaardigheden om een nieuw bestaan op te bouwen en kregen hulp om onze trauma’s te verwerken.
Mijn ouders hadden weinig bestaansmiddelen. Daarom plaatste IJM mij en mijn broers op een kostschool. Daar waren we veilig en kregen we goed te eten. Mijn vader worstelde in die tijd met alcoholisme, maar nu is hij gelukkig stabiel geworden.
Het gaat nu goed met mij. Op school merkte ik dat ik goed was in kleding maken en ontwerpen. In een plaatselijke zaak ben ik nu één van de topontwerpsters! Mensen hier vertellen me vaak dat ik een kunstenaar ben. Mijn droom is om straks een eigen winkel te beginnen.”
Moderne slavernij is volop verweven met ons dagelijks leven, bijvoorbeeld door het voedsel dat we consumeren. Ten bate van onze economie worden miljoenen mensen uitgebuit. IJM wil dit enorme onrecht tegengaan door mensen te bevrijden uit moderne slavernij, hen traumahulp te geven en rechtssystemen te versterken. Ook pleiten we, samen met andere organisaties, voor wetgeving die arbeiders beschermt. Zo is IJM groot voorstander van de initiatiefwet Verantwoord en Duurzaam Internationaal Ondernemen, die onlangs is ingediend.
