Ik liep een keer een middag en een avond mee met de politie van Groningen. Het team ging langs bij uitbaters van de prostitutieramen aan de Nieuwstad en controleerde de vergunningen. Ze spraken met de – meestal – uit Oost-Europa afkomstige vrouwen over hun werkomstandigheden en bekeken hun paspoorten.

Bij een Roemeense vrouw werd duidelijk dat ze zonder een vergunning werkte en dat leidde ertoe dat ze door de uitbater werd weggestuurd. Ze pakte haar spullen en liep de straat op. Ik zie nog voor me hoe in een mum van tijd twee klerenkasten van kerels op haar afkwamen en met haar de straat uitliepen. Ik keek ze bezorgd na en hield mijn hart vast.

Na haar zijn er nog duizenden andere vrouwen en meiden uit Roemenië, Bulgarije, Hongarije en weet ik veel waar nog meer vandaan naar Nederland gekomen. Misschien vrijwillig, maar veel vaker door armoede of door pooiers gedwongen. In Roemenië werd me eens verteld hoe tienermeiden uit Roma-gemeenschappen soms zelfs door hun eigen ouders aan tussenpersonen werden meegegeven om achter een raam in Amsterdam te eindigen. Hoe vrijwillig of onvrijwillig ook, ze belanden allemaal in een kwetsbare situatie. In het ergste geval worden ze richting het raam geslagen, in het beste geval gaan ze aan het werk in een legaal bordeel.

Samen met het politieteam raakte ik ook aan de praat met een bordeelhouder. Hij was trots op de manier waarop hij zijn zaken runde.
‘Wat zou je zeggen als je dochter naar je toe zou komen en zou zeggen dat ze bij jou in de zaak wil werken?’, vroeg ik hem na zijn betoog.
‘Over my dead body!’, antwoordde hij direct.
‘Maar als deze plek niet goed genoeg is voor jouw dochter, waarom is het dan wel goed genoeg voor die Roemeense die hier werkt?’