“Mijn naam is Gavesh. Ik ben dertig jaar oud. Ik woon in Sri Lanka, samen met mijn vader, jongere broer en zus. Helaas is mijn moeder tien jaar geleden gestorven aan een hartaanval. We wonen in een klein huis in de hoofdstad Colombo.
Eerder werkte ik op de klantservice van een grote telefoniebedrijf. Daarna werkte ik een tijd in de toerismesector in Sri Lanka. Maar vanwege corona verloor ik mijn werk. Het ging slecht met de economie. Ik had wat tijdelijke baantjes, zo was ik maaltijdbezorger, maar dat leverde te weinig op om van rond te komen.
Ik zag een advertentie op Facebook en die zag er aanlokkelijk uit. In Thailand zochten ze een ‘Data entry operator’. Ze boden een mooi maandsalaris en zouden bovendien zorgen voor kost en inwoning. Hiermee zou ik mijn familie goed kunnen onderhouden. Misschien zouden zij later ook naar Thailand kunnen verhuizen. Ik zag het al helemaal voor me.
Ik nam contact op met het nummer in de advertentie en stuurde een video waarin ik liet zien dat ik de Engelse taal beheerste. Ze lieten me weten dat ik door was naar de volgende ronde, dat gaf mij een trots gevoel. Uiteindelijk namen ze mij aan.
Ik vond het opwindend om naar Thailand te gaan, maar was ook bang. Want ik moest mijn familie in Sri Lanka achterlaten. Van mijn familie had niemand ooit Sri Lanka verlaten. Op aanraden van de recruiter vroeg ik een toeristenvisum aan en kocht het vliegticket.
De baan in Thailand leek een droom die uitkwam. Eindelijk kon ik mijn familie een beter leven geven. Maar al snel werd die droom een nachtmerrie.
Toen ik aankwam op het vliegveld in Bangkok, bracht iemand me naar de uitgang en vroeg me te wachten op de chauffeur. Een chauffeur bracht mij vervolgens naar een hotel in de buurt van het vliegveld. Na een paar uur kwam hij terug en vroeg me mee te komen.
Daarna bleven we urenlang rijden. Na verloop van tijd hoorde ik dat de chauffeur mij en een andere arbeider naar Mae-Sot had gebracht, een kleine stad in Thailand die grenst aan Myanmar. In Mae-Sot vroeg de chauffeur ons mee te gaan met een andere chauffeur, en hij bracht ons naar een klein huis. Het was toen donker, dus ik had niet helemaal door wat er gebeurde. Net toen we het huisje bereikten, kwamen er een paar mannen op ons af. Ze dwongen ons in een boot te stappen. Uiteindelijk namen ze ons tegen onze wil mee naar Myanmar.”
“Toen we in Myanmar aankwamen, voelde ik mij geschokt, bang en hulpeloos. Ik kwam in een gigantische compound. Het stond vol met gebouwen en elk gebouw was gemarkeerd en had een naam. Elk verblijfsgebouw had vier verdiepingen, elke verdieping had zestien kamers en in elke kamer stonden vier stapelbedden die plaats boden aan acht mensen.
De compound was een stad op zich met supermarkten, klinieken, medische centra, kantines, restaurants, saloons, bakkerijen, kledingwinkels, casino's, nachtclubs, hotels, miniparken, cryptowinkels, evenementenhallen, massagesalons, bordelen, autogarages en luxe villa’s voor de bazen. Ze hadden hun eigen watervoorziening via een zuiveringssysteem.
In de compound beheersten onze werkgevers ons leven volkomen. We hadden strakke tijdschema's. Daar stond precies in wanneer we moesten slapen, eten, werken, enzovoort. Ze lieten ons tot zestien uur werken, zeven dagen per week. De regels waren heel streng. We kregen een boete als we te laat op ons werk kwamen, te vroeg teruggingen naar de slaapzaal of ons slaperig voelden tijdens het werk.
In het gebied werkten duizenden mensen, die net als ik gevangen zaten. Er werkten Indiërs, Filippino's, Pakistanen, Sri Lankanen, Chinezen, Indonesiërs, Russen, Oekraïners, Thai, Japanners, Afrikanen uit Oeganda, Kenia en zelfs lokale mensen uit Myanmar. In totaal waren er in de compound 'KK Park 1', waar ik vastzat, zo’n 5000 arbeiders.
Onze belangrijkste taak was het stelen van geld van onschuldige mensen over de hele wereld via oplichting met cryptocurrency. Onze werkgevers dwongen ons valse profielen aan te maken op Facebook, Instagram, Twitter en Linkedin, gebruik makend van modellen van Instagram. Er was een vast script. Dat schreef voor hoe ik mensen uit de VS, Japan of Taiwan moest lokken en zorgen dat ze verliefd op mij werden. Nadat ik hun vertrouwen had gewonnen, introduceerde ik een cryptocurrency-platform zodat ze veel geld konden verdienen. Maar het waren allemaal leugens.”
“Nog steeds schaam ik me om mijn familie of vrienden te vertellen over het werk dat ik moest doen. Ik walgde van het oplichten van mensen, maar had geen keus en vreesde voor mijn leven. Om de compound stonden muren van 3,5 meter hoog met prikkeldraad. De plaats werd streng bewaakt door gewapende mannen. Vluchten was geen optie. Dat zou zeker je dood betekenen.
Werkweigeraars werden mishandeld en gemarteld, soms zo erg dat ze stierven. Ik werd een keer geslagen door de teamleider omdat ik het target niet haalde. Een Indiase collega werd voor straf naar de ‘watergevangenis’ gestuurd. Bij terugkomst kon hij nauwelijks praten of lopen. Ze namen al onze bezittingen en documenten in beslag, zoals onze mobiele telefoons, paspoorten en bankpassen.
Ook al werken we nog zo hard, nooit kregen we er het beloofde bedrag voor. Het was altijd maar een klein deel van wat ze beloofden. Ze zeiden dat ze ons salaris inhielden omdat ze andere kosten voor ons maakten, zoals softwarekosten.
De leiders beheersten ons hele leven en behandelden ons onmenselijk. Telkens als de baas vond dat we niet efficiënt genoeg werkten en ons niet aan de regels hielden, verkochten ze ons aan een andere baas. Ik werd drie keer verkocht en gedwongen tot oplichting.
Ik was wanhopig en wilde zo snel mogelijk naar huis. Maar mijn ontvoerders vertelden me dat ik 2000 Amerikaanse dollars moest betalen om te vertrekken - geld dat ik niet had en niet kon opbrengen. Op een dag probeerde de baas ons te verkopen aan een andere baas. Samen met andere overlevenden probeerden we opnieuw met de leider te onderhandelen. Ik betaalde omgerekend zo’n 1000 Amerikaanse dollar en uiteindelijk kwam ik op vrije voeten. Dat is het mooiste wat me is overkomen. Ik reisde naar Bangkok en moest een route door de jungle nemen. Ik had namelijk geen paspoort meer, die wilde mijn baas niet teruggeven. De tocht van Myanmar naar Bangkok was angstaanjagend, maar ik ben blij dat ik het heb gewaagd.
In Bangkok kreeg ik hulp van IJM, waar ik nog steeds heel dankbaar voor ben. Ze zorgden voor een fatsoenlijk onderkomen, eten en veel meer, inclusief vervoer naar de ambassade en regeringskantoren. Ik had gesprekken met de Thaise regeringsambtenaren en medewerkers van de Internationale Organisatie voor Migratie. Zij hielpen me om veilig terug te keren naar Sri Lanka.
Twee maanden na het verlaten van het kamp ben ik eindelijk herenigd met mijn familie in Sri Lanka. Ik ben opgelucht dat ik deze beproeving heb doorstaan. Ik had niet gedacht dat ik er ooit levend uit zou komen. De mensen die me hielpen, zal ik voor altijd dankbaar zijn.
In Sri Lanka wil ik een nieuwe start maken. Ik ben nu op zoek naar een fatsoenlijke baan waar mijn familie en ik van kunnen rondkomen.
Helaas zie ik nog steeds nepvacatures op social media. Ik moet nog vaak denken aan de arbeiders die nu nog vastzitten in de compounds. Ik hoop dat regeringen en andere instanties zich bewust worden van dit onrecht en alles doen om mensen te beschermen tegen mensenhandel en moderne slavernij. Dit moet stoppen!”
*Om veiligheidsredenen gebruiken we een pseudoniem.
Sattelietfoto van een compound in Myanmar waar mensen gedwongen worden als cyberslaaf te werken. FOTO: Satellite image ©2023 Maxar Technologies