Als meisje verbleef Billie vaak in het huis van haar oom en tante, bijvoorbeeld als haar moeder werkte. “Mijn oom leek aardig voor ons te zijn,” vertelt ze. “Maar op een middag, toen mijn familie niet thuis was, verveelde ik me. Ik had niet veel speelgoed om mee te spelen, dus ging ik naar de kamer van mijn oom en vroeg hem of ik op zijn spelcomputer mocht spelen. Hij antwoordde: ‘Wil je met mijn spelcomputer spelen? Oké, maar eerst moeten we iets doen.’ Daarna dwong hij me om vreselijke dingen te doen die me pijn deden. Hij heeft me die dag misbruikt.”
Gedurende een jaar misbruikte haar oom Billie meerdere malen. Jarenlang droeg ze de last van het misbruik met zich mee, bang om haar verhaal te vertellen. Op een dag ontdekte ze dat haar jongere zusje ook door haar oom was misbruikt. “Mijn zus stond erop dat hij in de gevangenis moest zitten,” zegt Billie. “Ze vroeg zich af waarom niemand iets had gedaan. In die tijd woonden we in het huis van mijn opa, dus als we mijn oom aangaven, riskeerden we uit huis te worden gezet.”
Met haar zus ging het steeds slechter. Tot er iets verschrikkelijks gebeurde. Ze beroofde zichzelf op 14-jarige leeftijd van het leven. Billie: “Ze had op zoveel manieren om hulp gevraagd en niemand kon haar horen.”
Deze verschrikkelijke gebeurtenis was een nieuw trauma voor Billie. Tegelijk zorgde het voor een doorbraak. Ze vond de moed om hulp te zoeken, haar verhaal te delen en aangifte te doen. Een groot deel van haar familie koos echter de kant van haar oom. Daarnaast was het rechtsproces een nachtmerrie: “Veel justitieambtenaren wilden mijn aangifte niet accepteren,” herinnert Billie zich. “Dus ik ging van de ene plek naar de andere. Bij wie kon ik terecht? Ik stond er alleen voor en ik wist niet eens of ik de dingen wel goed deed.”
Ze voelde zich hopeloos. Tot er voorzichtig licht doorbrak in haar leven. Ze kwam in contact met Phoenix, een groep die survivors van seksueel geweld bijstaat, waar ze werd doorverwezen naar IJM. “Bij Phoenix deelde ik mijn verhaal met andere vrouwen. Ze hielden mijn hand vast, omhelsden me en huilden met me. Ze gaven me een kracht die ik nooit eerder had gevoeld.”
Dankzij het gezamenlijke werk van IJM en Phoenix kreeg Billie een gespecialiseerde advocaat toegewezen. Billie's advocaat nam haar zaak aan en streed onvermoeibaar voor gerechtigheid. Intussen kreeg ze van Phoenix psychologische steun. Zo begon Billie het trauma te verwerken dat ze al zoveel jaren met zich meedroeg.
Het rechtsproces was zeer uitdagend. Billie's familie bleef verdeeld en veel van haar familieleden kozen de kant van de agressor. Daarnaast zorgden obstakels in het Boliviaanse rechtssysteem voor veel vertraging. Het juridische team gaf echter niet op. Op 13 augustus 2024, na een lang proces, velde de rechtbank uiteindelijk het vonnis: Billie’s oom werd veroordeeld tot tien jaar gevangenisstraf voor aanranding.
Vandaag de dag is Billie sterker dan ooit. Met al haar ervaring wil ze nu andere slachtoffers inspireren om niet op te geven. Ze werkt in een kiosk, is bezig met haar universitaire scriptie en actief lid van Phoenix. Voor andere slachtoffers van seksueel geweld heeft ze een duidelijke boodschap: “Het was niet jouw schuld; je hebt er niet om gevraagd dat jou iets ergs zou overkomen. En het feit dat je niets tegen iemand hebt gezegd, of dat je niet hebt geschreeuwd of je hebt verzet, betekent niet dat je ermee hebt ingestemd. Het was niet jouw schuld. Je hart zou vrede moeten hebben, want je hebt het niet verdiend. Je zult de weg naar genezing en overwinning vinden.”
*Om haar privacy te beschermen, gebruiken we een andere naam.
