In het jaar dat jij het levenslicht zag, ging bij drie jongens het licht uit.

Ongeveer dertien jaar geleden is het.

Ik zal nooit vergeten dat mama en ik onverantwoord hard naar het ziekenhuis scheurden, bijna ten koste van de bezorger van een ochtendkrant die we net niet van zijn fiets af reden.

Op het moment dat jij geboren werd, kwamen drie jongens, toen 2, 6 en 11 jaar jong, vast te zitten in slavernij.

In de jaren dat we jou zagen opgroeien, werden zij dag in dag uit gedwongen te werken in een steenfabriek.

Jij ging naar de kleuterklas. Zij werkten 16 uur per dag in de hete zon.

Jij ging op tapdansen. Zij moesten doen wat de eigenaar van de fabriek hen zei.

Jij vierde je verjaardagen. Zij vroegen zich elke dag weer af of ze genoeg te eten hadden.

Dertien lange jaren.

Voor ons vlogen ze voorbij.

Voor hen moeten ze een eeuwigheid hebben geleken.

Jij staat nu op het punt naar de middelbare school te gaan. Een nieuw begin. Ik hoop zo dat je het naar je zin zult hebben, lieverd.

De jongens, nu 15, 19 en 24 jaar oud, zijn onlangs bevrijd. Voor hen begint hun leven nu pas. Al de jaren dat ik jouw papa mocht zijn, zaten zij vast. Ik kan er met mijn verstand niet bij.

Eindelijk zien ook zij het levenslicht. Een leven in vrijheid.

Ik houd van je meisje.

En ik laat een traan wanneer ik denk aan die jongens.

Een traan van verdriet over wat hen is aangedaan.

Een traan van blijdschap dat ze nu vrij zijn.

Dertien jaar.

Onvoorstelbaar.